در روش پیوند زدن، بخشی از یک گیاه بر روی بخشی از گیاهی دیگر متصل و روی آن رشد داده می‌شود. در این حالت بخش هوایی و حاصل از پیوندک، رقم و بخش خاکزی گیاه، پایه نامیده می‌شود. پایه یک نهال پیوندی در واقع بخش تحتانی و ریشه‌ای گیاه به شمار می‌آید، درحالی‌که رقم، شامل اندام هوایی، شاخه‌ها و اندام‌های بارده گیاه است که بر روی پایه پیوند شده است. در عمل پیوند زنی عموماً از پایه‌هایی استفاده می‌شود که دارای ریشه‌های عمیق، قوی با قدرت جذب بالای مواد، مقاوم به آفات و بیماری‌ها و همچنین خاک‌های نامناسب (شور، قلیایی، آهکی و…) باشند.

 به‌طورکلی اهمیت پیوند زدن در این است که ویژگی‌های خاص گیاه را بر گیاه جدید منتقل می‌کند. به‌عبارت‌دیگر از مزایای پیوندزنی می‌توان به حفظ ویژگی یک رقم و تغییر رقم درخت، کوتاه‌کردن دوره نونهالی، تشخیص بیماری‌های ویروسی و اصلاح آن‌ها، ترمیم بخش‌های آسیب‌دیده، جوان‌سازی درختان، قوی‌تر کردن گیاهان و افزایش باردهی آن‌ها اشاره نمود.

 از طرفی دیگر ازآنجاکه یکی از مهم‌ترین اهداف روش‌های پیوند زنی، ایجاد یکنواختی و یکدست نمودن تولیدات درختان است که در روش تولید نهال به روش تولیدمثل جنسی که منجر به تولید بذر می‌شود، این یکنواختی و یکدستی در تولید میوه‌ها دیده نمی‌شود، قابلیت بهره‌مندی و استفاده هم‌زمان از خصوصیات و ویژگی‌های پایه و رقم نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، روش‌های پیوند زنی به یکی از مهم‌ترین روش‌های تولید نهال‌ها بدل شده‌اند.

 پایه‌ها معمولاً به دو دسته تقسیم می‌شوند: پایه‌های بذری و پایه‌های رویشی.